Karolina Adamczak

Performance, 00:09:36

Performance składa się ze zmysłowego tańca połączonego z bezpośrednim monologiem, który przywołuje traumy dorastania, koncentrując się na doświadczeniach szkoły dziewczęcej naznaczonej presją seksualną, izolacją i doświadczeniami seksualnymi, które miały miejsce poza jej murami.

​

Monolog prowadzi nas przez relację artystki z tańcem - od wczesnych dni tańca do porzucenia go i ostatecznie powrotu do niego jako nastolatka. Taniec staje się mechanizmem radzenia sobie i schronieniem dla straumatyzowanego ciała, jednocześnie służąc jako kolejna przyczyna nienawiści do samej siebie i frustracji. Praca mówi o żalu z powodu porzucenia tańca i dwoistości jego odzyskania: akt przekształcania ciała, czyniąc je silniejszym, istnieje obok utrzymującego się poczucia wstrętu, ponieważ jest już za późno na osiągnięcie doskonałości.

​

Praca dowodzi znaczenia alternatyw, do których można się zwrócić, gdy brakuje więzi międzyludzkich, ale ponieważ zmagania pozostają, pokazuje, że ludzkiej więzi nie można w pełni zastąpić.

​

Ten performance czerpie siłę z odsłonięcia tych doświadczeń, reclaimując przestrzeń poprzez ruch i głos.