Karolina Adamczak

Film, 00:05:09

​

Film przedstawia postać poruszającą się po trybunach w nieokreślonym miejscu, wcielającą się w rolę widza. Trybuny służą jako metafora miejsca, do którego udajemy się, gdy wracamy do naszych wspomnień. Postać zastanawia się nad swoim pierwszym dniem nieznananego wydarzenia, fantazjując o chwili, która nigdy tak naprawdę się nie wydarzyła.

​

Projekt bada temat żalu, szczególnie w kontekście wyborów zawodowych i niespełnionych marzeń. Przez całe dzieciństwo nieustannie pytają nas, kim chcemy być, gdy „dorośniemy”. Jako dorośli często mówimy o realizacji tych dziecięcych marzeń. Jednak odkrywanie, kim naprawdę jesteśmy, zajmuje czas, a nie zawsze udaje nam się znaleźć swoją drogę, gdy jesteśmy młodzi. Często wracamy do przeszłości, pragnąc rzeczy, które chcielibyśmy zrobić, wiedzieć lub przeżyć.

​

Pomysł na projekt powstał, gdy artystka po raz pierwszy usłyszała, że jest „za stara”, by rozpocząć karierę w wieku siedmiu lat, po zobaczeniu ogłoszenia o zajęciach z pływania synchronicznego w lokalnym basenie.