Karolina Adamczak

Performance przed kamerą, 00:12:00

​

Ta praca odsłania surową rozpacz tęsknoty za miłością i akceptacją. W chwilach głębokiej samotności, kiedy czujemy się najbardziej porzuceni, często intensywnie staramy się przekonać siebie i innych, że tak naprawdę nie jesteśmy sami. Zderzam się z tym wstydem, otwarcie przyznając się do swoich pragnień: tak, jestem samotna, i tak, potrzebuję miłości. W ciągu dwunastominutowej wideo-performansu całuję różne części swojego ciała, przekraczając swoje fizyczne granice, zadając jednocześnie pytanie: Czy miłość własna wystarczy? Całusy reprezentują cierpienie z powodu braku miłości, jak również rozpacz po uznanie, która karmi się narcyzmem. Fizyczność ciała i namacalna akcja całowania samej siebie pokazują siłę, którą można znaleźć w wrażliwości. Odsłaniając siebie, stajemy się odporni.